جان غوشی نینگ پروازی ترجیمه

       جان  غوشی نینگ  پروازی

                                      مولانا جلال الدین  محمد  بلخی- دان ترجیمه

رو  سر بنه ببالین   تنها مرا رها کن

ترک  من  خراب  رنجور  مبتلا  کن

مائیم  و موج  سودا  شب تا بروز تنها

خواهی بیا  ببخشا  خواهی  برو جفا کن

از من گریز  تا  تو هم در بلا  نیفتی

 بگزین   ره سلامت  ترگ  ره  بلا  کن

مائیم و آب  دیده در کنج  غم  خزیده

بر آب  دیده  ما  صد جام آشنا  کن

خیره  کشُی است  مارا  دارد دلی چو  خارا

 بکشد کسش  نگوید  تدبیر  خونبها  کن

بر شاه  خوبرویان  واجب  وفا نباشد

ای  زرد  روی  عاشق رو صبر کن وفا کن

دردیست غیر  مردن کانرا  دوا نباشد

پس  من  چگونه  گویم   کاین  درد  را دوا کن

در خواب  دوش  پیری  در  کوی  عشق  دیدم

با دست  اشارتم  کرد  که  عزم  سوی ما  کن .

ترجیمه  حالی

بار باشئنگ  غوی  غوجاغنا مندن  ال چک  جدا قئل

ترک  ایله  من بیماری  درد بیله موبتلا  قئل

بیز  بیلن  دوٌرلی  الم   یکه یالنگئز  گیجه لم

باغشلا سن استه سنگ  ایسته مسنگ جپا قئل

غاچ  سن منینگ  یانئمدان  دوشماز  یالی  بلاغا

 سایلا  ساغلئق  یوُلی سن  تِرکی  بیله بلا قئل

بیز  بیلن  گؤز یاشئمئز  غام  کؤنجینده غوُشئمئز

آقدئرئپ  گؤز یاشئمئز یوٌز  یرده  آسیا  قئل)   یوٌ ز جاما آشئنا قئل(

جان آلغوجی  بیز لره   داش  یوٌره‌کلی  دلبرآ

اؤلدورسه هیچ کیم آیتماز  غانئمئزغا باها قئل

صنم  لرینگ  شاسی نئنگ بللی  وپاسی  بوُلماز

 ای پتی  سوُلغان عاشق  بار صبر اِت  وپا  قئل

اؤلوٌم – دن  باشغا بیر درد  بوُلماسا اوُنگ  چأره سی

 من  نأحیللی  آیدایئن  سن  بو  درده  دوا  قئل

اؤتن  آغشام  بیر پیری عشقئنگ   اؤیونده  گؤردوم

 آلبای  بولاب  چاغئردی  گِل بیزینگ ساری  عاقئل

اِلدن   اشارات قئلدی گِل بیزینگ ساری عاقئل