سازمن

سازمن

آگاهی ایل من

ره سپرده اعصار

بر آمده از ایل و دمیده در عصب  ایل

فوران چشمه  چشم های  ایل .

لال بوده ام زبان من بوده ای

کور بودهام چشمان من  بوده ای

بی مکتب و قلم به جان من ره یافته ای

ساز من

بال  پرواز  امید های ایل من .

ساز من

ای خانه امن رازها

ای دریا

اعماق تو جایگاه مروارید

هر آنگاه که زمانه  در اجاق عسرت و حسرت

ایل  مرا می سوخت

جز – ناله هایش  را  تو بر آد میان فریاد کرده ای .

ساز من

ای نهاندار هجرانیهای من

ایل  به اسارت رفته را تو در خود نهفته داری

یورت ها واوبه های متلاشی شده را

تو در خود نهفته داری

هر آنگاه که مرد ها را نامرد ها به اسا رت برده اند

دژهای بسته را تو بوده ای که گشوده ای.

چشمه سار کوه  در طنین  توست

غنچه  دشتهای تشنه از آنِ تو

در هر منزلگاهی از  ایام سپری شده ام

قمری  شدی  و  نغمه ساز کرده ای.

آنگاه  که فتنه های ویرانگر ایل  فرو نشست

تو خاموش ننشستی

آنگاه که زمان از باز گفتن در بدری ایل دم فرو بست

تو سکوت  نکردی

از پس  خاموشی و سکوت

میراث  ما صدای  توست سا زمن .

هر  آنگاه که خورشید بخت از ایل بر می تافت

نو غنچه های ایل  قربانی تو می شد

و هر آنگاه که دست های زخمه زن  اوزان

به  اشاره  خانی قطع  می شد

تندری می شدی و بارانی .

به وقتی که سحر پرده می گشاد

آزادی زخمه  تو  بود

و به وقتی  که  صدای   مادر  ایل – خفه می شد

ترنم  در  تو زاده می شد.

سخن  بگو  ساز  من

سخن بگو  حا ل و همواره

اگر  تو سخن بگویی  از آه  من  می کاهی

و اگر  چه سا ل  از پس  سا ل پر  غضب بگذرد

در دست های   اوزان

تو جاودانه ای ساز من .

        --------------------------

     ساوچی کتابدان 85 نجی ساخیپادا چاب بوُلان   سازلارئم آدلی غوشغینگ ترجیمه سی